طراوت باران

بدون شعر...

تویی شعری و بدون شعر می دانی که می پوسم

ترا در خلوت رویایی هر شعر می بوسم

شبیه شعر هایم خلسه ناکی،بیخود از خویشی

چه زیبا با تو و آشفتگی های تو مأنوسم

اگر می جوئیم ؛ دستی بکش بر زخمه تارت

من آنجا در میان تاول نت هات محسوسم

منم حالا کبوتر بچه ای تنها و سر درگم

که پشت میله های سربی چشم تو محبوسم

و دیشب کولی شبگرد در دستم خطی را دید

که فردا همردیف حافظ و فردوسی طوسم !

و آخر در شبی وحشی به دست آتشم بسپار

بسوزانم که جان گیرم من از اجداد ققنوسم

نمازت شد قضا دست از غزل بردار ... اما نه !

همان اول که خود گفتم بدون شعر می پوسم

مصطفی عابدی اردکانی